En toen was ik in een klap papa van een stil geboren kindje...
Alsof iemand met zijn vingers knipt en plots ben je papa van een stil geboren kindje. Wat doe je dan? Hoe ga je om met een stilgeboorte?
Was het maar zo simpel. “Alstublieft meneer. Een blogje voor de pijn.”
Ik kan je natuurlijk onmogelijk zeggen wat jij moet doen bij een stilgeboorte. Er komt weinig rationeels bij kijken. Sterker nog, ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat het je bespaard blijft en je straks voor dertig kinderen cadeau’s moet kopen. Lekker katholiek van je.
Wat ik wél kan doen is je vertellen hoe het bij ons is gegaan. Specifiek vanuit mijn oogpunt. Omdat ik niet voor Iris ga spreken, vertel ik het vanuit mijn eigen perspectief. Dat klinkt misschien egoïstisch, maar zo bedoel ik het niet. Iedereen verwerkt verlies namelijk op zijn of haar eigen manier. Zelfs binnen een relatie op micro-niveau. Dat moet je respecteren.
Laten we beginnen met een inleiding (... pun not intended)
Inmiddels is het twee en een half jaar geleden dat Bodie onverwachts stil geboren werd. Ik heb al sinds het gebeurd is de rusteloze drift om het op te schrijven. Schrijven schijnt therapeutisch te werken. Aangezien ik hier nooit een psychiater of psycholoog over heb gesproken, kan het vast geen kwaad om een beetje te spuien. Ik merk dat het blijft doorsijpelen in mijn dagelijkse gemoedsrust als een irritant druppelende kraan.
Dat betekent niet dat ik ondankbaar ben voor de rest van mijn leven en dat ik snikkend in een hoekje strips met Prozac zit weg te tikken. Er is een hoop gebeurd in de tussentijd. We hebben een prachtige dochter, Sammie Bo, van een jaar en drie maanden, we zijn verhuisd van Utrecht naar Deventer en ik heb de wijnwereld grotendeels ingeruild voor het onderwijs. Wat er ook gebeurd. Wat we ook doen. We steken nog elke ochtend een kaarsje aan naast de foto en urn van Bodie.
Waarom ik het dan nog niet heb opgeschreven? Een legitieme vraag. Ik heb na al die tijd nog steeds geen flauw benul van waar ik moet beginnen. Dan zweven mijn vingers een beetje doelloos boven het toetsenbord en geef ik het uiteindelijk op. Ik wil geen medelijden opwekken, maar ook niet het taboe in stand houden.
Dat geëmmer is nu voorbij. Ik heb besloten om het in deze blog, ‘Het Sterrenkind’, te zetten. In eerste instantie voor mezelf als papa van een Sterrenkind. Mocht iemand het überhaupt lezen, er herkenning, troost of hulp uit halen, dan is dat een prachtige bijkomstigheid. Ik ga het maar gewoon aftrappen.
De stilgeboorte van mijn zoon is mijn ultieme 'life changing moment'
Ik heb het nooit als een geheim behandeld, of het onderwerp gemeden. Als iemand mij vraagt hoeveel kinderen ik heb, zeg ik zonder enige twijfel “twee!”. Sammie Bo is een gezonde meid van een jaar en drie maanden, maar Bodie is niet hier. Mijn zoon werd op Tweede Kerstdag 2021 onverwachts stil geboren. Ergens in de verte klinkt het bijna als een fout ingezette versie van Flappie. Was het maar zo. Bodie zal altijd mijn zoon zijn en maakt voor eeuwig onderdeel uit van mijn gezin. Een balletje trappen zit er echter niet in.
Ik heb het samen met Iris meegemaakt. Iris is mijn vriendin en de beeldschone moeder van mijn kinderen. Het is de sterkste vrouw die ik ken. Wat zij heeft moeten doorstaan tijdens de geboorte van Bodie is buitenaards. De oerkracht die zij steeds weer op kon wekken heeft een blijvende indruk gemaakt en geeft me een brok in mijn keel zodra ik er weer aan denk. Ik had haar waarschijnlijk met open mond aan staan staren, ware het niet dat ik op dat moment uit elkaar werd gereten door verdriet, ongeloof en machteloosheid. Het enige dat ik kon doen is elke arts en verpleger aanklampen of ze alsjeblieft iets aan de pijn konden doen. Met de wetenschap dat Bodie al was overleden leek al die pijn een nutteloze en vruchteloze martelgang. Iris is een vrouw die geen bergen hoeft te verzetten. Die deinzen vanzelf terug. Die blik tijdens de daadwerkelijke geboorte vergeet ik nooit meer. Een tergende combinatie van trots, intens verdriet en machteloosheid. Het voelde alsof iemand mijn hart als een a4-tje voor mijn ogen verscheurde. Al het geluk leek uit de steriele baarkamer gezogen te zijn. Het heeft mijn hart definitief gebroken. Ik zou zonder enige twijfel mezelf van kant hebben gemaakt als dat zou betekenen dat Iris een levende Bodie in haar armen kon houden, maar zelfs zo’n offer zou geen enkel verschil hebben gemaakt. Dat is zo’n beetje de definitie van machteloosheid.
Het heeft mijn leven definitief veranderd, maar ik zou dat leven met niemand anders willen delen. Dat was voor Bodie al zo, maar dit heeft ons nog sterker gemaakt. Daar hebben we geluk mee, want er zijn zat relaties die het na zo’n optater niet overleven. Het feit dat zij überhaupt mijn arm pakt als ze naast me loopt schetst mijn verbazing en vult me met voelbare trots. Elke keer weer. Al zal ik als man waarschijnlijk zeggen dat het traantje dat ik weg pinkte door mijn hooikoorts kwam, mocht je er naar vragen.
Voor deze blog ga ik het echter niet over ‘ons’ hebben. Althans niet vanuit het ‘wij’ perspectief vertellen. Ik heb al moeite genoeg met mijn eigen verhaal, laat staan om ook voor haar te spreken. We zijn al dertien jaar samen. Ik ken haar heel goed, maar ik ben niet zo arrogant dat ik precies denk te weten hoe zij zich voelt. Daarnaast vind ik het fijn om vanuit mijn eigen perspectief te verhalen. Het perspectief van de man en de vader.
De belevenis van de vader wordt bij een stilgeboorte al snel ondergesneeuwd door het verdriet van de moeder. Dat is volledig terecht, maar dat betekend niet dat het verdriet er bij de man niet is. Als vader leef je net zo naar de geboorte toe als de moeder. Misschien nog meer naar dat specifieke moment, omdat je niet de mogelijkheid hebt om het kind te voelen, te dragen en te baren. Jouw rol als vader begint pas als jouw kind is geboren, naast het in elkaar sleutelen en vervloeken van de halve Ikea. Dat betekent niet dat ik bedoel dat het gevoel gelijk getrokken zou moeten worden, maar enkel dat ik wil vertellen hoe het voor mij is geweest en is. Van hunkering tot ultieme anticlimax en alles daaromheen.
Ik begin bij het moment van besef bij mij. Dat lijkt me een uitstekend aanknooppunt. Ik zal in toekomstige posts alle aspecten behandelen, maar voor deze eerste post is dit het logische begin.
De zwaarste nacht van mijn leven
Het was Tweede Kerstdag 2021
Het besef bij mij was er pas toen ik met een lege Maxi-Cosi langs een kers(t)verse moeder liep. Ze had haar kind in haar armen en ik kon het nog maar net opbrengen om er een geforceerd ‘gefeliciteerd’ uit te persen. Het was Tweede Kerstdag 2021. Zoals ik al zei, het klinkt als een verkeerd ingezette Flappie van Youp van ’t Hek. Helaas. Was het maar zo.
Ik liep het ziekenhuis uit, richting de auto, om thuis een geboortepakje voor Bodie en extra kleding voor Iris op te halen. Iris was een uur daarvoor bevallen van Bodie. Althans. Dat zeg ik nu wel, maar dat kan best anders zijn. Tijd lijkt dan ineens ongrijpbaar.
Ik doe even een Rutte. Ik heb daadwerkelijk geen actieve herinnering aan mijn autorit naar huis. Wij woonden toen aan de rand van het centrum in Utrecht. Ik weet het weer vanaf het moment dat ik de parkeergarage in reed. Ik reed naar onze parkeerplek toe, met het gevoel alsof ik haast had. Dat is raar, aangezien het geen fluit uitmaakte hoe snel ik was. Het creëerde geen magische startkabels des levens voor mijn zoon. Die was al dood.
Wat ik me goed kan herinneren is mijn intense haat voor de lift. Die moest en zou het ontgelden. Die tergend langzame KUTLIFT!! ‘Kom op man!’ Afijn. De lift bracht me tot de galerij, ik liep met de sleutel in mijn rechterhand naar ons appartement en deed de deur open. Onze poes, Borrie, begroette me met een vragende ‘Mrrarwh?’, alsof ze zich af vroeg wat ik kwam doen en ik brak terplekke. Ik brak hard. Ik kon er niks aan doen. Ik zakte door mijn knieën en moest huilen. Dit was niet gewoon huilen, zoals je wel eens kan doen vanuit een verkapt zelfmedelijden. Dit was ongecontroleerd janken zonder grenzen en deed fysiek pijn. Ik lag in mijn eentje op de grond, lichtjes getroost door een paar kopjes van Borrie. Ik moest het kwijt. Mijn verdriet kookte over en janken was mijn ventiel.
Vlak hiervoor had ik mijn stil geboren zoon in mijn armen gehad, de ouders van Iris moeten bellen met het slechte nieuws en de vraag of ze naar het ziekenhuis konden komen en mijn ouders moeten bellen om te vertellen dat ze toch geen kleinzoon hadden. In ieder geval niet in levende lijve. Het werd me even teveel en het voelde alsof ik iedereen teleur stelde. Dat klinkt bijna egoïstisch. De stemmen en het verdriet wat ik via de telefoon binnen kreeg, geven me nog dagelijks nachtmerries. Als je tijdens nachtelijke uren belt, rond de tijd dat je uitgerekend bent, gaan de betrokkenen er vanzelfsprekend vanuit dat je belt met het nieuws dat de familie is uitgebreid. Logisch. Dan is het contrast van blijdschap naar krijsend verdriet heel groot. Dat hoop ik nooit van mijn leven meer te moeten meemaken.
Slikken, afstoffen en doorlopen
Uiteindelijk raapte ik de restjes van mezelf weer bij elkaar en schopte mezelf in de praktische modus. Ik pakte dat wat me was gevraagd in een tas en dacht er nog aan om een tutdoek voor Bodie mee te nemen. Toen droop ik weer af richting de auto en reed met verse tegenzin, in slakkendraf en afwezigheid, terug naar het Diac.
Hoe het daarna verliep lijkt me een verhaal voor een volgende post. Het bevat teveel details om hier even in te voegen. Er moet veel geregeld worden waar je niet op zit te wachten. Je wordt geleefd op dat moment. Er is goede hulp, maar je moet beslissingen nemen, waar je absoluut niet op zit te wachten. Je hebt geen keuze. Dat is het enige makkelijke eraan. Ik wil dat graag in een volgend artikel zetten, zodat wellicht een ander er wat aan heeft. Als een soort handvat.
Ik ga je niet vertellen wat je moet doen, maar wel wat wij hebben gedaan en wat ons geholpen heeft.
Hoe kwamen wij erachter dat ons kindje stil geboren zou worden?
Wat ik nog niet verteld heb is hoe we erachter kwamen dat Bodie niet meer leefde. Het was namelijk niet op het moment van de bevalling dat Bodie is overleden. Op de een of andere manier beeld ik me in, dat ik er dan meer vrede mee zou hebben.
Achteraf bleek Bodie al ongeveer drie dagen overleden te zijn en de weeën was het lichaam die ons kindje moest afstoten. Je kan je voorstellen Dat dat bij Iris enorme twijfels aan haarzelf gaf. Aan haar eigen lichaam. Ik probeerde haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Dat voelde eerlijk gezegd als een hopeloze missie en stimuleerde dat radeloze gevoel van machteloosheid.
De zwangerschap liep perfect gemiddeld en in dit geval is gemiddeld fantastisch. De weeën begonnen na veertig weken en zes dagen. Ik heb onze verloskundige gebeld. Het duurde naar mijn mening erg lang voordat ze er was, maar dat schijnt over het algemeen het gevoel van de man te zijn. Er ontstaat toch een lichte paniek ontstaat. Er is immers een situatie die wij zelf niet direct op kunnen lossen. Het is geen berg schroefjes met een gebruiksaanwijzing die wij uiteraard niet hoeven te lezen. Het gaat om jouw vrouw en kind.
Ze was er achteraf gezien heel vlot bij. Ze stelde Iris gerust. Ik deed wat mij werd opgedragen en we wachten vreugdig af tot we naar het ziekenhuis mochten om onze zoon te verwelkomen. De verloskundige vroeg Iris of ze even op bed wilde gaan liggen, zodat ze wat routine controles kon doen. Het is goed om in te beelden dat we op dit moment in een euforische staat verkeerden. De verloskundige controleerde de ontsluiting, dat was in orde. Vervolgens ging ze het hartje luisteren.
…Toen zij ze niks. We hadden nog steeds geen argwaan. Het lag zo ver van de lijn der verwachting, dat er geen enkel belletje ging rinkelen. Ze ging de stethoscoop ineens verplaatsen, omdat ze blijkbaar geen hartje hoorde op de plek waar ze het verwachte. Iris begon angstig te kijken. Ik was nog steeds in het ongewisse en keek geruststellend haar kant op. Ik gooide er een opgeluchte “JA!” uit toen ik in de verte een hartslag hoorde. Dat bleek die van Iris te zijn. Dan komt het moment dat de verloskundige zegt dat ze geen hartje kan vinden. Toen schoot ik omhoog. Verbazend praktisch. Ik snap er zelf nog steeds niks van.
Ik vroeg of ik 112 moest bellen, het ziekenhuis, of dat ik alvast met Iris vooruit moest gaan rijden naar het Diaconessenhuis. Toen dacht ik in vol vertrouwen, maar nu besef ik dat het onvervalste ontkenning was. De verloskundige twijfelde, maar zei uiteindelijk dat zij iedereen op de hoogte zou stellen en achter ons aan zou rijden naar het ziekenhuis.
Onderweg naar het ziekenhuis, probeerde ik Iris gerust te stellen. We konden het niet geloven, maar het was wel degelijk zo. Mijn zoon was dood, zonder ook maar een kans te hebben gehad.
Ik ben voor altijd papa van een stil geboren kindje. Mijn zoon. Mijn sterrenkind…
Wil je op de hoogte blijven en direct weten wanneer ik een nieuw bericht post? Schrijf je dan hier in en mis geen letter!
Lees hier meer over mij en/of neem contact met me op.